Alle ouders die mijn hulp inoepen, delen de wens om een liefdevolle ouder te zijn. Natuurlijk willen ze begrip opbrengen voor hun kind. Steun bieden. Op de achtergrond juist die sterke basis zijn die het kind de vrijheid geeft om de wereld te ontdekken.
Maar in de praktijk is dat dus niet zo makkelijk. En dat is ook logisch als je nagaat dat je nooit je diploma gehaald hebt voor ‘ouder’ zijn. En niet iedereen is meteen een ‘natural opvoeder’.
Maar er speelt misschien ook nog iets anders… Je bent waarschijnlijk in de volle vaart van het leven en hebt  de pijnlijke momenten uit je eigen jeugd diep  weggestopt. Onvindbaar… ook voor jezelf. 

Totdat je kind, onbewust, deze gevoelige snaar raakt. Want dat kan niemand beter dan je eigen kind. 
Je oude pijn wordt getriggert en je reageert eigenlijk meer dáárop, dan op de situatie waarin je je met je kind bevindt. Je maakt ruzie,  of je blokkeert en gaat dingen zeggen of doen die je helemaal niet wilt, en het is heftiger dan passend zou zijn voor die situatie met je kind. 
Er ontstaat een strijd die dus in wezen niet gaat over de situatie zelf, maar over iets wat daaronder ligt.
Iets waar je kind je in spiegelt.
En iets waar jullie allebei belang bij hebben dat het opgeruimd wordt.
En weet, elke ouder herkent deze interactie. Dit is inherent aan het ouderschap.