“Mijn kind maakt een zooitje van zijn kamer”….
Is dit een probleem? En voor wie dan? En waarom? En wat wanneer het geen probleem zou zijn?
Of kan je het ook als een dilemma zien?
Degene die het een probleem vindt, kan misschien ook voelen dat hij/zij in een tweestrijd staat. Bijvoorbeeld: ‘Ik moet mijn kind opvoeden’ versus ‘ ik moet het loslaten, en me er niet mee bemoeien’. Dat is veel fijner omdat het ruimte geeft aan het grotere geheel in plaats van te focussen op een situatie.
In het dilemma kan je voelen dat je kind echt al wel weet dat hij zijn kamer regelmatig beter even kan opruimen. Dat hoef je niet meer te herhalen. In het loslaten kan je misschien nog voelen dat je kind nog wat hulp nodig heeft. En daarin overschatten we onze kinderen te vaak denk ik.
Door in dilemma’s te gaan denken worden ‘probleemsituaties’ ineens veel uitdagender, liefdevoller en minder verkrampt.
En geloof me: kinderen hoef je maar tot hun 10de te leren wat je van hen verwacht. Daarna gaat het over hoe je met hen communiceert.
En dat is soms echt wel hogeschool werk, maar elke ouder kan dat leren!